Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ο αριθμός που καλέσατε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή

Κι όμως καμιά φορά συμβαίνει κάποιος να εξαφανίζεται χωρίς να αφήνει κανένα ίχνος πίσω του.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ το πρόσωπο και οι ρυτίδες του. 
Τα αυλακωμένα χείλη και τα ροζιασμένα δάχτυλα. 
Τα δάκρυα στο ψωμί του. 
Το κατακάθι στο φλιτζάνι του καφέ.
Το πρώτο άρωμα της μέρας και η πίκρα στο ζωμό των βρασμένων χόρτων του.
Κανονικά δεν πρέπει να αναζητήσεις έναν εξαφανισμένο ποτέ. Πότε πότε μόνο να του γράφεις ένα γράμμα προς αζήτητες διευθύνσεις που να μιλάει για αυτά που βρήκες χάνοντάς τον (αλλά όχι για όσα έχασες που τον έχασες), έτσι για να χτικιάσει το κομμάτι του εγκεφάλου που οδηγεί το τρένο της μεγάλης φυγής.
Σάλιωσε με προσοχή το γραμματόσημο τώρα να κολλήσει καλά η ευθύνη που σου αναλογεί. Ωραία μέρη τροπικά βυθίζονται στους πορτοκαλί ήλιους της συνείδησης.
Πάμε πάλι. Κι απόψε θα με λησμονήσεις ε;
Στείλε έστω μια φτηνιάρα καρτ ποστάλ. Ένα νεύμα του βλεφάρου να μου πει πως ο εγκέφαλος δεν λιώνει στο κωλοδιαμέρισμα μες τον δεκαπενταύγουστο.
Μην μου γλύφεις τα αυτιά. Σιχαίνομαι τις γλώσσες όλες. 
Ειδικά τις νεκρές.
Για ποιον χτυπάει η Κόπα..κόπα - κα..κόπα καμπάνα;